Podsumowanie - pierwszy rok weganizmu

Tak się cieszyłam, że choroby omijają mnie z daleka. Tymczasem jakiś paskudny wirus postanowił zafundować mi grypę żołądkową. No chyba, że to porządne zatrucie pokarmowe... ciężko mi stwierdzić, bo lekarz przyjmie mnie dopiero jutro rano :( Nie pozostaje mi nic innego jak pić zaparzony imbir z cytryną (nie znoszę imbiru!) i miętę z Amolem. Trzymam się jakoś.

Może to dobra okazja, żeby zrobić małe podsumowanie z okazji pierwszego roku weganizmu :) Gdy rok temu z dnia na dzień podjęłam decyzję o rozpoczęciu przygody z dietą wega nie wiedziałam czego się spodziewać. Liczyłam się z tym, że będę musiała nauczyć się gotować (a tego bałam się bardziej, niż diabeł wody święconej ;)), ale nie miałam pojęcia, że nie będzie to wcale takie trudne.

Początkowo zmiana nawyków wychodziła mi różnie. Na moje szczęście sery wegańskie zrobiły się dosyć łatwo dostępne, a ich wybór szybko się powiększył. Przez pierwsze miesiące każdego dnia zastanawiałam się, czy na pewno moje posiłki dostarczają mi wszystkiego co niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. W pewnym momencie nie myślałam i nie mówiłam o niczym innym. Zauważyłam, że sporo początkujących wegan też tak ma. Obawiałam się także spadku wagi, ale okazało się, że niepotrzebnie. Ważę tyle samo co rok temu, a jem dwa razy tyle co kiedyś i mogę sobie pozwalać na takie smakołyki jak gofry, pizze, tortille późnym wieczorem ;) Jest to o tyle fajne, bo lubię jeść! Nie dla mnie diety i odmawianie sobie czegokolwiek.

Dużym wsparciem okazali się inni weganie. Chociaż żadnego z nich nie poznałam osobiście, to jednak blogi, wegańskie strony i grupy na Facebook'u dają fajne poczucie, że jest więcej ludzi, którzy chcą coś zmienić, którym los zwierząt nie jest obojętny.
Powody dla których przeszłam na weganizm były związane z etyką i chęcią zmiany losu zwierząt, ale w miarę zagłębiana się w temat i zdobywania świadomości na temat mleka i jego wpływu na organizm ludzki, dużą wagę zaczęłam przywiązywać do zdrowotnego wpływu tej diety. Gdy byłam wegetarianką jadłam duże ilości mleka w różnych postaciach (uwielbiałam sery, śmietanę, masło). Według wiedzy wpajanej nam od dziecka powinnam mieć wysoki poziom wapnia, a jednak okazało się inaczej. Choruję na tężyczkę i po diagnozie nakazano mi zrobić badania krwi. Jakie wielkie było moje zaskoczenie, gdy poziom wapnia był zatrważająco niski. I nagle dowiedziałam się (od lekarzy), że powinnam prowadzić dietę niskofosforanową, czyli POWINNAM UNIKAĆ MLEKA! Od tamtej pory jestem już pewna, że dieta wegańska to był dobry wybór i z perspektywy czasu mogę spokojnie stwierdzić, że dużo więcej zyskałam niż straciłam :) Czuję się świetnie, mam dużo energii, nie przeziębiam się, a moje sumienie jest czyste. Wyniki krwi są dobre, a ja jem zróżnicowane posiłki i potrawy o których istnieniu nie miałam pojęcia. No i pokochałam tofu, które przez cały czas wegetarianizmu uważałam za niejadalne paskudztwo. W jakim strasznie błędnym przeświadczeniu żyłam! ;)
Jeśli ktoś z Was się waha nad przejściem na dietę wegańską, to możecie mi wierzyć - nie ma na co czekać :)